Feynman en/of Feiten β Damocles

Na filmpjes hoe jongeren werden geslagen, beroofd en uitgekleed op straat samen met de aankondiging van een paar schietpartijen werden scholen in Heemskerk en Beverwijk gesloten. Na ruim duizend nachtelijke explosies werden honderden panden gesloten. Om de duisternis rond de moord Lisa te doorbreken, repareren we straatverlichting.
We kijken graag naar hoe slachtoffers het delict hadden kunnen voorkomen, geven gedragsadviezen aan potentiële slachtoffers en sluiten zonder rechtsgang scholen en ondernemingen. We buigen voor intimidatie, criminaliteit en straatcultuur, doen aan symptoombestrijding en vinden het strafrecht een kostbaar en arbeidsintensief proces.
Wie een explosief op een voordeur plakt, accepteert het risico dat mevrouw Neuteboom net op het moment suprême haar kleine keffertjes uitlaat en wordt weggeblazen. Het kan zomaar een scène worden in de nieuwe Flodder. Hoe groot de daders dat risico zelf inschatten, kan je aflezen aan de snelheid waarmee ze wegrennen.
Deze voorwaardelijke opzet staat in artikel 157 lid 2 van strafrecht, daarop staat 15 jaar. De richtlijn van het OM geeft elf jaar cadeau en reduceert dat zonder argumenten tot vier jaar. Een rechter halveert dat nog verder. Dankzij een korte taakstraf voor blijvend letsel willen criminelen deze aanslagen blijven plegen. De eerste dode is een kwestie van tijd.
Er was in 2012 de documentaire Femme de la rue hoe een normale dame niet meer door Brussel kan flaneren, conservatief gekleed werd ze uitgemaakt voor teef en hoer. 2019 werd het Brusselse Molenbeek tijdens oud en nieuw gesloopt. We hebben nu zelfs een fors gebouwde man die niet meer rustig door het Brusselse Schaerbeek kan wandelen.
Nieuwkomers leggen met geschreeuw en geweld nieuwe regels op. De Aarschotstraat is van hun, de Brabantstraat ook. Ze voelen zich thuis, de politie staat ernaar te kijken en waarschuwt mensen er niet naartoe te gaan. De Brusselse wijk Peterbos is een no-go zone van de drugsmaffia, een soort klein Marseille, waar ook al gecapituleerd werd.
Brussel wordt als hoofdstad van de Europese droom steeds hypocrieter. Duizenden politici inclusief ondersteuning leven met vorstelijke salarissen, onkostenvergoedingen en beveiliging in een parallelle samenleving. Er zit maar een paar kilometer tussen het Europees parlementsgebouw en de straten waar deze veiligheid en vrijheid zoek zijn.
Het zijn bijna dichters die prediken over idealen en allerlei rechten voor vreemdelingen, terwijl in Brussel de asielopvang eerst voor alleenstaande mannen dicht ging, daarna voor moeders met kinderen. Ze worden weggestuurd met een flyer. Asielzoekers die al een aanvraag in een ander EU-land deden, worden uit de opvang gegooid.
Wij mogen door deze situatie inmiddels geen asielzoekers meer uitzetten naar Brussel, huren hele hotels af en betalen daarvoor alleen al tientallen miljoenen euro’s aan bemiddelingskosten. Als er hier een AZC bij moet, bestaan er geen budgetten, bestemmingsplannen of bezwaarprocedures meer. Het wordt doorgedrukt.
Kiezers zouden exact dezelfde politieke daadkracht willen zien bij woningbouw, migratie en defensie. We zijn geen tweederangsburgers. Volgens de uitgelekte miljoenennota gaan we er een deel van een procentje op vooruit. Op een inkomen van een paar duizend euro scheelt dat een tientje. Dat is verwaarloosbaar en niet nieuwswaardig.
AZC’s worden gevuld en losgelaten. De voordeur staat open, de beveiliging en directie weten niet hoeveel er binnen zijn. Minderjarige asielzoekers steken elkaar neer, worden uitgebuit door landgenoten en missen rust en begeleiding die pubers nodig hebben. Het is onveilig binnen en buiten. Er is geen antwoord op geweld vanuit Syrische jongeren.
Het is niet extreem rechts dat tegen een AZC protesteert, het is de halve bevolking die tegen falend overheidsbeleid protesteert. Jongeren die aan ontvoeringen, martelingen en moorden van Assad gewend zijn, raken niet onder de indruk van onze pakkans, boetes, taakstraffen en gevangenissen. Een VOG hebben ze al helemaal niet van gehoord.
Met de sluiting van een pand wordt de eigenaar gedwongen problemen op te lossen waar de overheid ondanks een gigantische informatiepositie, recherche en verregaande opsporingsbevoegdheden faalt. Scholen moeten maar meer gaan praten met hun leerlingen en deze strafbare feiten voorkomen, de onderwijsinspectie rekent ze erop af.
De helft van onze economie wordt door onze overheid afgeroomd en geparkeerd bij ministeries, waaronder politie en justitie, helaas blijft de strafrechtketen in gebreke. Scholen en ondernemers hebben het geld niet om hun eigen paramilitaire veiligheidsdienst op te tuigen. Dat is hun taak niet, ze kunnen het niet betalen en ze mogen niet opsporen.
Ridouan Taghi werd zonder strafblad tot levenslang veroordeeld. Het OM stelt dat hij een internationaal drugsimperium kon opbouwen zonder tussentijds ergens mee gepakt te worden. De strijd tegen drugsmaffia is te klein en te traag. Zijn strafzaak heeft drie setjes advocaten en een raadsheer gekost, een eerlijk of tijdig proces lukt niet meer.
El Salvador, de Filipijnen, een drugsbootje voor de kust van Venezuela en Italië lieten zien waar ontoereikend strafrecht toe leidt. We geven ons koninkrijk langzaam maar zeker weg en moeten daarna onze principes loslaten om het terug te veroveren. Dat gaat niet lukken met een paar extra gevangenissen, dat is een veel groter project.
Vrede, veiligheid en vrijheid zijn waarden die je met wapens moet verdedigen.