Door: Sem van Hest. Van de 365 dagen in een jaar zijn er een paar die in mijn agenda dik omcirkeld zijn. Familiedagen, zowel voor feesten als herdenken, feestdagen en vooral twee dagen in mei, aan elkaar gekoppeld. Twee dagen met tegengestelde emoties. Dat zijn voor mij de vierde en vijfde mei.
Van jongs af aan kreeg ik de betekenis van de vierde mei mee. Geboren drie jaar na het einde van de oorlog maakte ik nog net bewust de herstelwerkzaamheden van de laatste oorlog op Nederlands grondgebied mee. En wonend aan de grens met Duitsland ook de tegengestelde houding naar dat buurvolk. Voormalig vijand en dus niet vriendschappelijk maar ook welkome gast in de binnenstad om op zaterdag de middenstand een extra boterham te bezorgen. En een flinke boterham. Een stadje van 50.000 inwoners en een winkeloppervlak voor een stad van 250.000 inwoners. Inkomsten op alleen zaterdagen en Duitse feestdagen. Al snel leer je nuanceren.
Op 4 mei was de sfeer anders. Ingetogen, weinig tot geen reclames in het Duits. De actieve herinnering of er Duitsers in de stad waren, is vervaagd. Wat wel bleef hangen is die sfeer, aanvoelend dat er wat anders was zonder de vinger erop te kunnen leggen. Emoties ook die je bij je ouders, buurtgenoten aanvoelde. Het zal rond 1955 zijn geweest dat ik het bewust begon aan te voelen.
Zo lang ik mij kan heugen, er zijn jaren waar ik geen actieve herinnering meer aan heb, werd 4 mei voor mij een speciale dag. Hoewel mijn ouders en onze familie geen noemenswaardige offers moesten brengen, greep het mij wel aan. Het besef wat er was gebeurd, en na mijn bezoek in 1979 aan Oszwiecim, ook wel bekend als Auschwitz, werd dat nog invoelbaarder, zorgde bij de twee minuten stilte tot diepe emoties. Dat bleef, elk jaar weer.
Dit jaar was anders. Emoties, uiteraard. Maar ook woede. Woede om de onverschilligheid van buitenlandse, en ook binnenlandse, zogenaamde leiders. Leiders die bewust landgenoten op het verkeerde been hebben gezet voor eigen gewin, niks landsbelang, alles eigenbelang. En natuurlijk gebeurde dat al eerder maar de voortschrijdende smeulende brand laait feller op dan in het recente verleden.
En dan blijkt er ook hoop, verwoord door onze burgemeester tijdens de Dodenherdenking en door Charles Groenhuijsen in de 5 mei-lezing. Leiders, dicht bij de bevolking die tegengas durven geven en hopelijk tot nadenken aanzetten. Oproepen om vooral te nuanceren. Klein beginnen om groter te worden. Waardoor woede verandert in hoop, en vooral hoopvolle emotie.
De wieg van Sem stond in Venlo maar in Aalsmeer voelt hij zich net zo thuis. Was docent op een toeristische opleiding en na zijn werkzame leven onder meer actief in de wijkraad van Aalsmeer-Oost. Sinds 2014 programmamaker bij Radio Aalsmeer waar hij wekelijks Sem Op Zaterdag presenteert.

Het bericht Gastcolumn: ‘Woede verandert in hoop’ verscheen eerst op AALSMEERVANDAAG.