Door: Joop Kok. Het feit dat een burgemeester zo over een voormalig collegelid sprak zegt niet alleen iets over het cadeau dat Willem Kikkert werd aangeboden, maar ook iets over de sfeer en verstandhouding binnen het college. Die zat wel goed. Naast de ernst van het afscheid en oog voor de functie van het wethouderschap, was er afgelopen woensdagmiddag even zoveel ruimte voor een relativerende opmerking of hilarische anekdote die de goed gevulde burgerzaal tot lachen bracht. Een mooi menselijk ritueel waar bestuurders en toeschouwers even buiten en boven zichzelf werden getild en onderdeel werden van een groter geheel, het besef met elkaar een gemeenschap te zijn en dat vorm te geven.
Wethouder zijn is geen baan maar een roeping
Bart Kabout verwoordde dat als volgt: “Het wethouderschap mag dan een hondenbaan zijn, maar het is wel de mooiste. Het is een voorrecht om voor de gemeenschap waarin je woont zo’n functie te mogen vervullen. En volgens mij wist Willem dat bij uitstek naar waarde te schatten en heeft hij die functie ook met heel veel waardigheid uitgeoefend.”
In zijn dankwoord refereerde Kikkert aan Kabouts woorden: “hondenbaan, een terechte constatering, maar fantastisch om te doen, om van betekenis te zijn voor de inwoners en een bijdrage te leveren aan het welbevinden van de samenleving: de mensen. Want daar gaat het om: mensen. Vergeet dat nooit. Wethouder zijn is geen baan maar een roeping!”
Een mensenmens
Het toverwoord was voor hem verbinding. Het nieuwsgierig zijn naar de ander, luisteren, je inleven, maar ook jezelf blijven. Van mens tot mens. “Ik weet zeker dat als we dat in de samenleving echt doen, dat er dan meer vrede zou zijn.”
“Echt een mensenmens”, volgens burgemeester Gido Oude Kotte, “gezellig, betrokken, sociaal bewogen, cultuurliefhebber, gepassioneerd en een warme persoonlijkheid.” Als één van de kernkwaliteiten van Willem noemde hij zijn oog voor de kwetsbaren. Dankzij bestuurlijke ruggengraat was het gelukt om met woonurgenties aan alleenstaande moeders met kinderen hulp te bieden. “De wet was voor Willem niet het doel maar het middel, een instrument. Na twintig jaar efficiency slag en het verregelen van organisaties was het volgens Willem weer tijd voor maatwerk.”
Als wapenfeiten noemde Oude Kotte de gebiedsvisie Kudelstaart, het Masterplan Energie en het weer een draai geven aan het fortdossier. Ook had Willem zich hard gemaakt voor de gemeentelijke opvang van vluchtelingen. “Geen populair onderwerp, aldus Oude Kotte, maar met gepaste woorden wist hij aan de regionale tafel de menselijke maat tot uitdrukking te brengen.”
Gepokt en gemazeld
Na als zeventienjarige gestart te zijn in de gemeente Leiderdorp met als rang schrijver, 51 jaar geleden, was het wethouderschap van Willem een mooie kroon op zijn carrière als dienaar van het volk. “Dat betekent, aldus Oude Kotte, dat je niet alleen een ervaren ambtenaar bent, maar ook een gepokt en gemazelde bestuurder. Ik wil je wel verzoeken om in je raadsperiode, Willem komt terug als raadslid, je terughoudend op te stellen.”
Opvolger van Willem is Sybrand de Vries, Willem wenste hem veel succes, “je zal vast slagen in je nieuwe rol, ook al zal dat even wennen zijn. Ik wil je wel iets meegeven, iets dat past in de portefeuille van Kunst en Cultuur, een gedicht van Franz von Schober dat is getoonzet door Franz Schubert.”
Jij mooie kunst, in hoeveel grijze uren
wanneer de wilde kringen van het
leven mij verstrikken
heb jij mijn hart in de liefde ontstoken
heb jij mij naar een betere wereld gevoerd.
Meer foto’s van Jaap Maars onder de advertentie van Aalsmeer Centrum.

Het bericht De naakte waarheid achter Willems wethouderschap verscheen eerst op AALSMEERVANDAAG.