Log in
Kleine Kerk vol emotie: burgemeester spreekt over verdriet, angst en verbondenheid
“Lisa zal niet vergeten worden” – burgemeester De Roy van Zuidewijn tijdens herdenking
Duivendrecht – Afgelopen zondagmorgen om 10.00 uur vond in de Kleine Kerk in Duivendrecht een indringende herdenkingsdienst plaats. Burgemeester Susanne de Roy van Zuidewijn sprak daar, samen met dominee Willem Brouwer, over de gebeurtenissen die de afgelopen weken diepe sporen hebben nagelaten in de gemeente Ouder-Amstel en de omliggende regio.
De burgemeester stond stil bij de moord op de 17-jarige Lisa uit Abcoude, de gewelddadige verkrachting aan de Weesperzijde en de aanranding op het Zilvermeeuwenpad in Diemen. “Zulke gebeurtenissen laten littekens na,” sprak zij. “De allerdiepste littekens zitten niet in onze omgeving, ze zitten in mensen. In de harten van degenen die hun naaste verloren; hun dochter, hun zusje, hun dierbare.”
In haar toespraak benadrukte De Roy van Zuidewijn de noodzaak om naast verdriet ook steun en verbinding te zoeken. “Ik zie een gemeenschap die geraakt is maar niet versteend. Die verdriet voelt , maar ook verbinding. Want hoe groot de schok ook is, we kunnen dit niet in ons eentje dragen. Juist nu hebben we elkaar nodig.”
Ook ging de burgemeester in op gevoelens van onrust en angst die leven bij bewoners. Zij onderstreepte dat de gemeente alles in het werk stelt om de veiligheid te vergroten en tegelijkertijd te werken aan herstel van vertrouwen. Daarbij riep zij inwoners op om in gesprek te blijven: met elkaar, met hun kinderen en met de buurt.
Tot slot sprak De Roy van Zuidewijn zich duidelijk uit tegen plannen van groepen die extreme standpunten willen gebruiken om te marsen door de regio. “Laten we dat toch niet doen. Laten we in verbondenheid onze menselijkheid bewaren. Laten we dat het antwoord maken op deze donkere daden.”
De herdenking werd afgesloten met een moment van stilte. Veel aanwezigen lieten zich zichtbaar raken door de woorden en zochten na afloop steun bij elkaar.
Hieronder is de volledige toespraak van burgemeester Susanne de Roy van Zuidewijn terug te lezen:
De Kleine Kerk, Duivendrecht
Wat fijn dat u hier bent en dat ik de gelegenheid heb gekregen om vandaag iets te kunnen zeggen. Ik spreek graag met u over de gebeurtenissen van de afgelopen weken.We zoeken woorden voor iets waarvoor eigenlijk geen woorden bestaan. We zoeken troost, we zoeken richting en ook zoeken we elkaar. Want wat er de afgelopen weken is gebeurd, heeft ons diep geschokt.
De brute moord op Lisa.
De geweldadige verkrachting aan de Weesperzijde
De aanranding op het Zilvermeeuwenpad in Diemen.
Zulke gebeurtenissen laten littekens na. Op straten die we kenden. Op plekken waar we ons veilig waanden. Maar de allerdiepste littekens zitten niet in onze omgeving — ze zitten in mensen. In de harten van degenen die hun naaste verloren; hun dochter, hun zusje, hun dierbare.
Vandaag wil ik daarom allereerst stilstaan bij het verdriet van de families van de slachtoffers. Bij hun onvoorstelbare verdriet. Woorden als “gruwelijk” en “zinloos” zijn hun realiteit.
Een leven is afgebroken. Lisa’s leven — jong, veelbelovend, vol dromen en plannen. In één onbegrijpelijk moment ontnomen. Voor de mensen die haar liefhadden – zo kunnen wij ons voorstellen – zal het leven nooit meer hetzelfde zijn. Elke ochtend begint met gemis. Elke dag leren leven met de leegte die achterblijft.
En dan zijn er ook de slachtoffers die het overleefden — maar wel getekend zijn. Door angst. Door schaamte. Door woede. Door nachtmerries die zich niet zomaar laten verdrijven. Voor hen, voor hun families, voor hun dierbaren — is er ook een leven voor en een leven na.
Wat voelen wij met hen mee. En ook wij zullen niet vergeten. Lisa zal niet vergeten worden.
Echter, het verdriet stopt niet bij de directe slachtoffers. Wat hier is gebeurd, heeft ons allemaal geraakt. Want deze plekken – de Holterbergweg, de Weesperzijde het Zilvermeeuwenpad – dat zijn geen abstracte namen, het zijn géén verre uithoeken. Dat is onze buurt. Onze wandelroutes. Onze vertrouwde omgeving.
En als zulke duistere dingen zich voordoen op zulke herkenbare plekken, dan verandert er iets.
In hoe we ons voelen. In hoe we bewegen. In hoe we onze kinderen begeleiden.
Er is onrust. Er is angst. Er is de vraag: “Is het nog wel veilig?”
Het is logisch dat zovelen met die gevoelens worstelen. En we moeten daar niet licht over denken. En als gemeente hebben we een taak; we moeten met een andere bril naar de ruimte om ons heen kijken.
Tegelijkertijd zie ik óók iets anders gebeuren.
Ik zie mensen elkaar opzoeken. Ouders die samen naar school lopen. Buren die met elkaar praten. Jongeren die zeggen: “we pikken dit niet. We laten onze buurt niet kapotmaken.” Ik sprak hierover met een priester, die het aldus verwoordde: Ik zie een gemeenschap die geraakt is — maar niet versteend. Die verdriet voelt — maar ook verbinding.
Want hoe groot de schok ook is, we kunnen dit niet in ons eentje dragen.
Juist nu hebben we elkaar nodig. Om te luisteren. Om te steunen. Om te waken.
Als burgemeester voel ik het als mijn verantwoordelijkheid om veiligheid te waarborgen — dat is mijn taak en dat is waar ik mij voor inzet. Maar wat minstens zo belangrijk is: het herstellen van vertrouwen. Vertrouwen in elkaar. Vertrouwen in de plek waar we wonen. Vertrouwen dat we, ondanks alles, samen verder kunnen.
Ik wil u daarom aanmoedigen: blijf praten. Met uw kinderen. Met uw buren. Met uzelf.
Sluit u niet af. Kijk om naar elkaar. En weet dat hulp beschikbaar is, als het nodig is.
Tenslotte, wij kregen het bericht dat enkele mensen, die extreme standpunten verkondigen, een mars willen houden naar aanleiding van de gebeurtenissen. Laten we dat toch niet doen.
Laten we in verbondenheid onze menselijkheid bewaren. Laten we dat het antwoord maken op deze donkere daden.
Dank u wel.
Auteur: Daniel Zondervan
Foto: Jammfm
