Op radioaalsmeer.nl verschijnt iedere zondag een nieuwe column geschreven door en voor een Aalsmeerder of Kudelstaarter. Deze week presenteren we opnieuw een nieuwe, maar geen onbekende columnist: Anna-Maria Giannattasio. Haar eerste column bij Radio Aalsmeer is getiteld: “Aalsmeer: Waar de tijd stilstaat“.
Heel vaak vraag ik me af of Aalsmeer echt bestaat. Of het niet gewoon een goed bewaard geheim is, een plek die stiekem onder een stolp is gezet, zodat de tijd er geen grip op krijgt.
Ik loop door het oude dorp en zie dat alles nog precies zo is als gisteren. En eergisteren. En het jaar daarvoor. De visboer staat waar hij altijd stond, zijn palingen liggen nog even dood in hun bakje. De bakker verkoopt nog steeds dezelfde moorkoppen als altijd – heerlijk zoet, eenmaal in je mond, is er geen weg terug. Het carillon van het gemeentehuis klingelt, klinkt en galmt. Zelfs de lucht boven de Westeinderplassen ademt een soort eeuwige zondag uit. Poelgevoel forever.
Aalsmeer verandert niet. Aalsmeer hóeft niet te veranderen. Terwijl de rest van Nederland zich druk maakt over files, stikstof en fatbikes, wordt hier een rondje gelopen op de buurt. De echte dorpsbewoner weet: als je de dag begint met wat stappen op de buurt, dan ben je al halverwege een geslaagde dag.
Natuurlijk, er zijn weleens plannen om te veranderen. Dan verschijnt er een bouwbord met een artist impression van iets megalomaans hip zonder kraak of kleur. Een plan voor een appartementencomplex ergens met amper bomen ervoor of Hilton hotels voor mensen die graag in Aalsmeer willen slapen.
Aalsmeerders kijken ernaar, mompelen iets over “veel te duur” of “zou willen dat ze iets gingen bouwen zodat mijn kind later dichtbij kan slapen” en gaan over tot de orde van de dag.
Want wie denkt binnen de dorpsgrenzen aan de generatie van rond 2000 die ook in Aalsmeer willen blijven wonen? Niemand. Oorverdovend stil. En dus gebeurt er uiteindelijk niets. De plannen verdwijnen in een diepe la op het gemeentehuis, projectontwikkelaars bouwen weer verder voor megaprijzen, en in Aalsmeer blijft alles zoals het was.
Aan de andere kant is dat voorspelbare ook het mooie. Hier hoef je niet bang te zijn dat je favoriete café ineens een veganistische soepbar is geworden.
De cafébaas weet dat zijn stamgasten niet zitten te wachten op een kurkuma-latte. Nee, gewoon een biertje. Een goeie borrel. En een bitterbal. Als de nieuwe tijd hier al aanklopt, wordt er niet opengedaan.
Mensen zeggen weleens dat stilstand achteruitgang is. Maar dat geldt niet voor Aalsmeer. Hier betekent stilstand dat je nóg een keer dezelfde mooie zonsondergang over de plassen kunt zien.
Dat je weer op straat naar dezelfde gezichten kijkt als gisteren. Dat je ’s avonds langs de ringvaart kunt wandelen en de klokken van de Oude Kerk hoort slaan, zoals hij dat altijd doet.
En als je vraagt hoe het gaat, krijg je niet zo’n opgewekt “fantastisch, druk, druk, druk” te horen zoals in Amstelveen. In Aalsmeer krijg je een antwoord dat even tijdloos is als het dorp zelf. Een antwoord dat alles zegt en tegelijkertijd niets:
“Mijn bedje ligt steeds lekkerder.”
Anna Maria Giannattasio
Foto: Henk Jan Winkeldermaat
Anna Maria Giannattasio is een verhalenverteller met een hart voor het gewone. Ondernemer en schrijver. In haar columns vangt ze de schoonheid van het alledaagse, met een scherp oog voor mensen, plekken en momenten die anderen misschien achteloos voorbijgaan. Haar stijl is warm, doordrenkt met een subtiele humor die doet denken aan ooit. Met haar Italiaanse bloed, Hollandse nuchterheid en scherpe pen raakt ze de kern van het bestaan en die is simpel: liefhebben, verliezen, herinneren en doorgaan. We zoeken allemaal naar betekenis in momenten, vinden troost in herhaling, en hopen dat iets van ons blijft als we er niet meer zijn. Meer niet, maar ook niets minder.
Log in
