Log in
Windsurfertjes - Eljo Morpurgo
Het GFT-ophaalmoment was net geweest. We hadden de vorige keer overgeslagen – er zat nauwelijks iets in – maar met het warme weer in aantocht werd het nu toch écht tijd om de bak te laten legen. Ik haalde de groene container op en, voor ik hem achter me aansleepte, wierp ik een snelle blik naar binnen om te zien hoe smerig hij was na het legen. Ik kan met recht zeggen dat er een nieuwe bodem was ontstaan. Waarvan precies en hoe dat eruitzag, laat ik in het belang van je eetlust maar even in het midden.
Misschien is het jullie ook opgevallen: met deze prachtige dagen en de juiste lichtval zie je soms dunne draden door de tuin waaien. Kleine spinnetjes, die als volleerde windsurfers aan een draadje van de ene plek naar de andere zweven. Heel af en toe vangt het zonlicht zo’n draad en mag je heel even getuige zijn van hun stuntwerk. Als je goed kijkt en de draad volgt, zie je aan het einde – of is het het begin? – zo’n kleine acrobaat bungelen in het niets.
Enfin, ik liep dus vandaag nietsvermoedend met de groene container naar huis, bedenkend dat hij hoognodig een schoonmaakbeurt verdiende voordat hij terug de tuin in mocht. Net buiten de tuin zette ik hem neer en gooide alvast de klep open, zodat ik dat straks niet met een emmer sop in de hand hoefde te doen. Maar net toen ik de klep wilde optillen, viel mijn oog op... een bewegende, gele klomp vlak bij mijn hand.
In een reflex trok ik mijn hand terug en rilde tot in mijn tenen. Zoals trouwe lezers hier wel weten: spinnen en ik zijn géén goede vrienden. Voorzichtig pakte ik de klep op een ander, veiliger, punt vast en gooide hem open. De pulserende gele klomp bleek een spinsel te zijn – inmiddels geknapt – en honderden minispinnetjes renden in paniek alle kanten op. Sommigen doken de container in, anderen stormden de straat op. Ik sprong snel achteruit, holde naar binnen en haalde een emmer met heet water en allesreiniger. De bodem van de container werd ruim voorzien van sop.
Even lekker laten weken, besloot ik, voordat ik de grote schoonmaak zou inzetten. De dikke smurrie moest eerst wat losweken. Na de lunch pakte ik het klusje weer op. Gelukkig waren de meeste spinnetjes toen al vertrokken – op vakantie naar een minder vijandige container, vermoed ik. Met de bezem maakte ik korte metten met de prut en spoelde de bak goed uit. Daarna nog een tweede sopbeurt, voor de zekerheid.
Toen de container weer lekker fris stond te drogen in de zon, strooide ik – zoals elke zomer – een laagje zaagsel op de bodem. Dat voorkomt dat afval zich vastkleeft, en het oogt nog gezellig ook. De spinnen waren weg, de container schoon, en mijn taak zat erop. Tijd om op een ligbed in de achtertuin neer te ploffen.
De zon scheen volop – onze tuin ligt heerlijk gunstig op de hoek – en terwijl ik daar lag, zag ik ze weer: de dunne draden van de kleine windsurfers, overal in de tuin. Van de eettafel naar de parasol, van de schutting naar de planten. Toen wist ik het zeker: het spinnenseizoen is écht begonnen. En ik... ik voelde opeens overal jeuk.
Foto Eljo Morpurgo
