Marly Grav Race Valkenburg β het stof is neergedaald
De Marly Grav race van vorige week zondag zal om verschillende reden de geschiedenisboeken ingaan: 100% zonnig, 100% stoffig, massale deelnames in alle leeftijdsklassen én die ene passage na ongeveer 13 kilometer waarvoor bijna iedereen in de file stond. Inmiddels is het stof gaan liggen en is het tijd voor een terugblik.
Dat het dit jaar allemaal wel eens nog groter zou uitpakken in Valkenburg stond al vroeg vast. Speciale voorinschrijving, nieuwe routes, lángere routes in een weekend dat geheel in het teken stond van gravel. Voor de wedstrijdrijders op zondag telde natuurlijk voornamelijk de UCI kwalificatie voor WK later dit jaar in Maastricht. De extra bidonservice (water en sportdrank; let op bij de koeling) was erg welkom, gezien de verwachte warmte. En de uitgebreide tijdregistratie op talloze plekken zorgde ervoor dat de koers ook online kon worden gevolgd.
Dit laatste bleek helaas voor Auke Broex de enige manier om de koers te kunnen volgen. Vrijdagmiddag in de verkenning uit het niets hard onderuit gegaan in een steile afdaling (eentje net buiten het parcours, wel in dat van vorig jaar), hij zal voorlopig onze verrichtingen van de kant moeten volgen. Beterschap!
Van de 110 km vorig jaar naar de 155 km dit jaar was een flinke stap vooruit. De UCI liet er geen gras over groeien: de renners moesten aan de bak voor kwalificatie – eerste 25% van je leeftijdsklasse. De 60+ had het in absolute zin iets gemakkelijker, hoeveel 110 km over glooiende wegen natuurlijk ook gewoon zwaar blijft.

Parcours
Het parcours dan, nog altijd de meest bepalende factor van de koers: totaal drie lussen plus enkele verrassingen. Bijna traditioneel beginnend met de Cauberg (warming-up noodzakelijk of zo vroeg mogelijk en dus vooraan staan in je startvak?), en na 5 km de eerste gravelstroken. In lus één twee steile klimmen die zo goed als singletrack zijn, want links en rechts grote stenen. En een paar afdalingen waar je écht moest opletten, het fluitje maakte je alert. De tweede grote lus liep via wat vervelend stijgende wegen naar Banholt, gevolgd door wat snelle passages door het bos. Kortom, het was continu focus houden: stof, licht/donker, smalle stroken en tractie houden wanneer het hard ging over de soms best flinke stenen.
De verrassing dit jaar was dat je nog een keer de Cauberg opging, dit keer met een passage door een grot. De meningen waren verdeeld, van ‘best geinig’, tot ‘gedoe met je bril’. De slotronde voor de 60-min begon met de zeer steile Lijksweg (what’s in a name, zeg maar het olifantenpaadje van de Cauberg), boven lag alles uit elkaar.
De koers
In de frontlinie waren de ogen gericht op Jasper Ockeloen en ‘nieuwkomer’ Victor Broex. De eerste heeft het gravelen zo wat uitgevonden, en Victor kan eigenlijk alles op een fiets. Over het materiaal hebben we het nog niet gehad en gaan we ook niet over hebben. Maar met de oude Canyon van Jasper had Victor wel een hele mooie geprepareerde racemachine. 50mm band voor, tubeless en fractie harder tegen stootlekken. Hij maakt de verwachtingen meer dan waar. Zat er vanaf de start heel goed bij en liet niet meer los. Kende voor zover bekend geen pech en reed zo in een elitegroepje met oa Niels Vandeputte en Greg Van Avermaet naar een 8e plaats. Jasper werd in datzelfde groepje 11e. Klasse.
Van de AmstelDames hebben we niet zo’n goed overzicht meegekregen. In ieder geval reed Demi Könst een meer dan goede race. 17e in haar categorie, en voldoende van kwalificatie WK.
(Wellicht nog een update hierop.)
De AmstelMasters waren als vanouds breed vertegenwoordigd. Jonkies Ronald de Waal en Jan Dijstelbloem waren als eerste aan de beurt. Het zat ze tegen, allebei kenden ze geen goede dag. Jan was domweg niet fit in Valkenburg aangekomen, en Ronald zat vol goesting maar zijn lichaam zijn nee.
Daarachter de ruime vijftigers Romke van der Weerdt, Pierre Deen en Jan van Herwijnen. Pierre had zich warm gelopen in het belendende weiland, Jan wat verder in het vak had tóch maar 1,5 keer de Cauberg op gefietst en kon zo nog Johan Museeuw spotten. Romke was goed weg en verdween al snel uit beeld. Jan en Pierre konden elkaar twee keer aanraken, daarna trok Pierre vol door op de eerste gravelstroken. Bij de eerste doorkomst in Valkenburg zag Jan vanuit een ooghoek Romke staan: ook hij had zijn dag niet, voelde zich verre van safe op de fiets en nam een wijs besluit. Jan voelde zich gaandeweg steeds beter en wist met wat geluk en zuinig rijden van groep naar groep rijden. In de laatste kilometers van het lusje Banholt kwam Pierre in beeld. Hij had tot 100km geweldige benen, daarna liep hij spreekwoordelijk langzaam leeg. Aan de finish kwam Jan vijf plekken en drie minuten te kort voor een Q. Pierre was al geplaatst in Turnhout.
De file
Tot slot de Masters 60+, de generatie van de ijzeren spieren, onverwoestbaar. Jan Buisman, debutant in Valkenburg was tiptop voorbereid. Idem voor Caspar Hermans, bij de bookmakers de favoriet voor de winst want vorig jaar al 2e bij de 55+. De startfase verliep perfect voor Caspar. Het plan was direct weg te rijden bij zijn concurrenten, koers hard maken. Waar hij niet op had gerekend, en eigenlijk niemand, was het verloop van de eerste steile klim na ca 13km, bijna singletrack na een haakse smalle bocht in een afdaling. Bijna alle 1888 vertrekkers kregen ermee te maken, plotselinge opstopping, afstappen en lopen. Een enkeling probeerde de eerste meters nog via de berm naar voren te schuiven, maar zag dat het zinloos was. De weg was over honderd meter volgepakt met renners. De stemming was meest ongeloof – wie had dat bedacht? De Dames Elite besloten bovenop de klim tot een informele gezamenlijke herstart. Had ook gekund bij de 60 en 70+. In het heetst van de strijd, gevoed door ambitie en doel, trad Caspar als het ware buiten zichzelf en wist zich door de rennersmassa heen te murwen, stuk van parcours af te snijden en zo minuten voorsprong te pakken op zijn naaste belagers. Knap hoe hij die voorsprong behield tot aan de finish. Daarna begon het te knagen. De volgende dag de jury aan de telefoon, uitleg en geschrapt uit de uitslag. Een ding weten we zeker, de klim komt in de beginfase niet meer terug.
We zouden Jan Buisman bijna vergeten. Hij was in orde en reed veilig en wel een goede race. Aangestoken door het gravelvirus gaan we hem vaker hier zien. Zandvoort heeft-ie al ingeschreven.
Foto’s en uitslagen
Zoals dat gaat bij dit soort events zijn er heel veel foto’s gemaakt. Van verheugd dat je door Leon van Bon himself in full close-up bent genomen tot mooie acties foto’s onderweg.
Alles is hier na te zien. Ook de uitslagen.