Op radioaalsmeer.nl verschijnt iedere zondag een nieuwe column geschreven door en voor een Aalsmeerder of Kudelstaarter. Deze week Mandy van der Zwaard. Haar vierde column is getiteld: “Oorverdovende stilte“.
Het is hier stil. Oorverdovend stil. Geen scheurende auto’s, geen brommers, geen getoeter, geen geschreeuw. Geen timmerende, zagende en borende buren op zondag. Geen vliegtuigen en geen fatbikes! Nee, niets van dit alles, alleen maar stilte. Heerlijke, mensvrije stilte.
De wind waait wel stevig, soms fluit het gewoon door de kieren van het huis, maar de temperatuur is best lekker. Vanuit de deuropening van mijn tijdelijke, grote woonkeuken kijk ik uit over kilometers grasvlakten. In de weilanden aan de andere kant van ‘ons’ huis lopen honderden schapen. Ze hebben er 600, vertelt de buurvrouw een paar dagen later.
Even niks moeten
Binnen staat een pan bouillon te pruttelen, de wasmachine draait en mijn knutselspullen liggen op tafel. Eindelijk vakantie, eindelijk tijd voor de kerstminiatuur van vorig jaar. Even niks moeten. Even gewoon go with the flow en kijk maar wat er van komt. We zijn een paar weken neergestreken in het noorden van Schotland. Even rust. Echte rust.
Oost-Indische doofheid
Thuis lijkt ver weg, al is het door de mobiele telefoon toch nog bedrieglijk dichtbij. Wat overigens wel fijn is op sommige momenten. Mijn kleinzoon maakt zijn eerste ziekenhuisavontuur mee. Als je pas 1 jaar bent, is dat best ‘een dingetje’, maar opa en oma leven zo toch mee. Hij krijgt buisjes en daarmee hopelijk minder pijn in zijn oren. Of dat ook helpt tegen Oost-Indische doofheid is nog niet bekend, maar de vreselijke pijn zal minder worden. En dat is waar wij het meest blij mee zijn voor hem.
Echt loslaten
Mijn telefoon is trouwens sowieso stil deze vakantie. Het geluk wil dat ik dit jaar een fantastische rechterhand heb, Jaap, en hij is van alle markten thuis. Sinds een paar maanden werkt hij bij mij en bood aan om deze weken de honneurs waar te nemen. Nou, daar had ik wel oren naar, natuurlijk. Wat is dat heerlijk op vakantie gaan! Soms hebben we kort overleg en voor de rest kan ik het echt loslaten. Wat een zaligheid. Ik was bijna vergeten hoe het was om even stil te kunnen staan.
Gek op mijn werk
Ik ben gek op mijn werk hoor! Begrijp me niet verkeerd. Ik heb net een mooi boek mogen maken voor de Doopsgezinde Gemeente, de nieuwe InKudelstaart ligt weer in heel Kudel op de mat en nu kijken we alweer vooruit naar de Wereldborrel op 26 september in de Spil. Een mooi initiatief van een aantal partijen. Nee, het is zeker niet stil in Kudelstaart. Het bruist zelfs, je moet er alleen bij willen zijn.
Ga dan verhuizen!
Als je het begin van mijn column leest, zou je denken dat het allemaal niet meevalt in Kudelstaart. Ga dan verhuizen!, hoor ik sommigen al roepen. Maar dat wil ik helemaal niet. Na een leven vol omzwervingen heb ik mijn thuis gevonden in Kudelstaart. Net als vele anderen.
Oren open voor anderen
En ja, er is een hoop te mekkeren. En ja, de gemeente is soms doof voor wat er bij ons speelt. En ja, de énige supermarkt van het dorp gaat in oorverdovende stilte over in andere handen. En ja, er is een hoop overlast door van alles en nog wat. En het is zeker erg druk en er is bulten herrie.
Maar zolang ik eens per jaar een paar weken kan opladen in stilte, dan staan mijn oren de rest van het jaar weer open voor anderen. En dat doe ik graag, want er gaat niets boven ‘ons’ dorp. Een groot dorp weliswaar, waar het allang niet meer alleen ‘ons kent ons’ is, maar wel een dorp waar veel gebeurt in positieve zin. En daar geniet ik van. Dit is waar ik samen met 35 vrijwilligers en een vast team al jaren een positieve bijdrage lever door een prachtig blad te maken dat ons verbindt. Waar ik in contact kom met mensen die allemaal hun best doen om iets te betekenen voor anderen, en zo het leven in Kudelstaart mooier, beter en leuker te maken.
Stilte kan ook zitten in verbinding
En dan besef ik dat stilte niet alleen zit in het ontbreken van geluid. Stilte kan ook zitten in verbinding, in waardering voor elkaar, in even stil staan bij wat we samen doen. In stilte doen wat nodig is. En van die mensen, dáár word ik stil van.
Oorverdovend stil.
Mandy van der Zwaard (1970) is niet alleen vrouw van Jos, maar ook moeder van drie, schoonmoeder en oma van een. Ze is Doopsgezind van aard, organiseert regelmatig evenementen en heeft een eigen bedrijf als uitgeefster en grafisch vormgever. Zo is bijvoorbeeld ‘ InKudelstaart ‘, het huis-aan-huisglossy van Kudelstaart uit haar koker. Maar haar grootste liefde is schrijven. “Schrijven is voor mij overleven. En al is mijn pen soms scherp, het is nooit gemeen bedoelt en ik denk dat de wereld dat goed kan gebruiken. Ik ben voor menselijkheid, vraag me altijd af ‘waarom?’ en overgooi dat met een vleugje gekscherendheid.”